Τι απέγινε το ιστορικό κέντρο της Αθήνας?

Είναι γεγογός ότι η Αρχαία Αθήνα πάντοτε θεωρείτο κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα ως η τελειότερη μορφή πόλης-κράτους, ως μία κοινωνική οντότητα που είχε εξασφαλίσει για τους κοινωνούς του συνόλου ό,τι πραγματικά επιθυμούσαν, ό,τι ήταν απαραίτητο όχι μόνο για το "ζην" αλλά κυρίως για το "ευ ζην". Αυτή η πολη έχει αλλάξει σήμερα σε μεγάλο βαθμό-οι πολίτες της άλλαξαν και αυτοί και το ιστορικό κέντρο της πόλης του Περικλή δεν θυμίζει σε τίποτα το "κοινόν παιδευτήριον πάσης Ελλάδος"...
Την Παρασκευή με αφορμή την σχολική εκδρομή μας στο Θησείο, έκανα μερικές σκέψεις για το πόσο έχουν μεταβληθεί τα πράγματα στην Αθήνα μας. Ξεκαθαρίζω ότι δεν είμαι ρατσιστής, ούτε μισάνθρωπος, ούτε ποτέ ήμουν ενάντια στον Άνθρωπο-όποιου χρώματος και έθνους, όποιας γλώσσας και θρησκεύματος-ομολογώ, όμως, ότι η εικόνα που αντικρύσαμε μέσα στο ταξί μετά την αναγκαστική αποβίβασή μας στον Άγιο Νικόλαο από τον ηλεκτρικό-ο οποίος μετά βίας έκανε τα δρομολόγιά του-ήταν αποκαρδιωτική. Δεν μιλώ για την ελλιπή αισθητική των κτιρίων ή το καυσαέριο ή τη μιζέρια του σκηνικού...Δεν αναφέρομαι στην κυριολεκτική έλλειψη του ήλιου στη περιοχή εξαιτίας της πυκνοδόμησης των κτιρίων...Με εξόργισε όμως μια φράση του οδηγού ταξί, η οποία αντικατόπτριζε την πραγματικότητα όπως αντιληφθήκαμε, όταν περάσαμε τον Άγιο Παντελεήμονα πίσω από την αγορά :"Παιδιά κατεβάστε τις τσάντες σας να μην φαίνονται και για να μην μας τη πέσουν". Η εικόνα στα στενά του κέντρου από το παράθυρο του αυτοκινήτου? Άνθρωποι εξαρτημένοι καθιστοί και παραδομένοι στο κόσμο τους, αγοραίες γυναίκες στο πεζοδρόμιο, μικρά παιδιά-μικροπωλητές, ανήσυχα πρόσωπα στο κάθε αυτοκίνητο, κανένας Έλληνας στη στάση του λεωφορείου-κανείς ούτε για δείγμα.
Λίγα μέτρα παρακάτω, στην Αθηνάς η κατάσταση θύμιζε συγκρίσει με την προηγούμενη συνοικία παράδεισο. Παρά την κίνηση και το καυσαέριο, τα μάρμαρα του Δημαρχείου ήταν κάτασπρα, στη μπροστινή πλατεία με το συντριβάνι ο χρόνος κυλούσε αργά με κόσμο να κάθεται στα παγκάκια, στην πλακόστρωτη αγορά περπατούσαν άνθρωποι περιποιημένοι ανάμεσα σε δένδρα πεζοδρομίου. Στο πεζόδρομο του Θησείου πάλι, κατάλαβα γιατί στο " κλείνον άστυ" συρρέουν ακόμα τόσοι τουρίστες μανιωδώς...Μικροπωλητές παλιών αντικειμένων και κοσμημάτων, χώροι πρασίνου, καφετέριες μέσα στα δένδρα και το κυριότερο-φόντο ο Παρθενώνας ψηλά να σε κάνει να ατενίζεις τον ουρανό. Παιδιά και μαθητές αριστερά και δεξιά από Ελλάδα ή το εξωτερικό μιλούσαν και γελούσαν φωνακτά, πλανόδιοι-διακριτικά-με κάθε είδους αναπτήρα, γυαλιά τύπου Ray-ban περνούσαν και πάσχιζαν να βρουν αγοραστή, τουρίστες εδώ και εκεί φωτογραφίζονταν σε κάθε πόζα υπό σκιά ή όχι.
Δύο εικόνες τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που όμως ανήκουν στην ίδια πόλη, την ίδια εποχή, τους ίδιους ανθρώπους και τον ίδιο Δήμο. Γιατί όμως η μία να είναι παράδεισος και η άλλη "γκέτο" ? Γιατί σε κάθε περίπτωση ο πολίτης δεν μπορεί στην ουσία να κυκλοφορεί ελεύθερα και στις δύο περιοχές και να γυρίσει αρτιμελής? Οι γονείς μιας φίλης είχαν κατέβει-τι παράξενο- για βόλτα στο κέντρο και στο γυρισμό τους χύμηξε συμμορία αλλοδαπών στο αμάξι...Ποιόν να κατηγορήσουν? Τι να κάνουν για να αλλάξει κάτι?
Και έλεγχος μπορεί να υπάρξει και σίγουρα αν υπήρχε κρατική πρωτοβουλία η κατάσταση θα άλλαζε άρδην. Μια κοινωνία όμως εν τέλει τη συμφέρει να έχει απαγορευμένα μέρη και συνοικίες για να εκτονώνει τη δική της βρώμα- για να αγοράζει την ουσία της, τη πόρνη της, το όπλο της σε ένα χάος παρανομίας και να επιστρέφει εν συνεχεία στο νόμιμο κράτος ως νομοταγής πολίτης. Τη συμφέρει όμως, αφενώς διότι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει όλους. αφετέρου γιατί όποιον και αν φέρνει στη χώρα και τον καλοδέχεται, τον υποβιβάζει σε ένα σύστημα ζωής αμετάβλητο, τον ισοπεδώνει και τον κρατά δέσμιο, εξαρτημένο και υποδουλωμένο και άρα δεν μπορεί να την ανατρέψει εύκολα. Μια φορά είπε κάποια του αρχαιότερου επαγγέλματος ίσως πολύ σωστά "Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω". Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, κανένα κέντρο δεν θα αλλάξει...Όλα γίνονται στο μυαλό! Παρακάτω ακολουθεί ένα 10λέπτο ρεπορτάζ για το πόσο άλλαξε η Ομόνοια-τι ειρωνικό όνομα.