Εργασία και χαρά(?)...

Θέμα των ημερών,μεταξύ άλλων,καθώς και πεδίο διαπραγμάτευσης των οικονομικοπολιτικών μεταρρυθμίσεων για την μείωση του ελλείματος και του δημοσίου χρέους αποτελεί η εργασία.Από μικρή ηλικία όλοι ονειρευόμασταν την στιγμή που,όντας απόφοιτοι λυκείου και επιτυγχόντες στις εξετάσεις θα λαμβάναμε μέρος στιν επαγγελματικό στίβο και θα γινόμασταν έμπρακτα κομμάτι της "ενήλικης ζωής" μέσω της εργασίας.Η αναζήτηση για δουλειά συνήθως πρωτοξεκινά μετά τη λήξη του Εκπαιδευτικού-Εξεταστικού έτους για τη Γ΄Λυκείου με αφορμή τις πρώτες ελεύθερες διακοπές.Δουλειές μεροκαμάτου,προσωρινές και ως επί το πλείστον κοπιαστηκές καθώς διαρκούν για μικρό χρονικό διάστημα,ωσότου το καλοκαίρι ολοκληρωθεί και φύγουμε για το νησί.Μετά την εγγραφή στη σχολή οι περισσότεροι επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο για την παρακολούθηση των μαθημάτων της σχολής κυριολεκτικά με το "φραπέ" στο χέρι, ενώ άλλοι αναζητούν μια δουλειά κάπως πιο μόνιμη από την καλοκαιρινή,με ημιαπασχόληση και ευέλικτο ωράριο για να συνδυάζουν εξεταστική,φοίτηση και χαρτζιλίκι.Μετά τα 4 χρόνια (6-7 για μερικούς) τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα δίνουν τη θέση τους σε ένα Μεταπτυχιακό,εντός ή εκτος συνόρων που κοστίζει.Ο φοιτητής και επιστήμονας πλέον αναζητά μια θέση εργασίας συναφή με το αντικείμενό του, η οποία θα του επιφέρει έσοδα.Άλλοι δυσκολεύονται λιγότερο, άλλοι περισσότερο, αλλά εν γένει παρουσιάζεται μια δυσκολία για ανεύρεση εργασίας στο στάδιο αυτό.Εξαίρεση οι "συνεχιστές" του οικογενειακού λειτουργήματος, ητοι νομικοί,γιατροί και λογιστές.Όσοι εργάζονται ανέρχονται οικονομικά, όσοι όχι εξασκούν κάποιο άλλο επάγγελμα ή εγγράφονται στις λίστες του ΟΑΕΔ.Μετά τη λήξη του Μεταπτυχιακού, οι πρώτοι "βάζουν μπρος" για να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια με έναν σύντροφο όμοιας οικονομικής κατάστασης, ενώ οι δεύτεροι είτε ακολουθούν την πεπατημένη και παραμένουν ως "φιλοξενόμενοι" τους πατρός τους είτε αναλαμβάνουν το ρίσκο και με τον έρωτα ή την εγκυμονούσα σύντροφο ανοίγουν το "σπίτι" τους, παρά τις όποιες δυσκολίες.Καθώς τα χρόνια περνούν κάποιοι ανέρχονται επαγγελματικά, κάποιοι χάνουν τη θέση τους και άλλοι παραμένουν σταθεροί.Τα παιδιά ενηλικιώνονται και εγκαταλείπουν την πατρογονική εστία και το ταμείο των γονιών τους, πιάνουν δουλειά και οι γονείς ακόμα εργάζονται.Σύντομα θα 'ρθει η στιγμή που γονείς και παιδιά θα συζητούν με τον ίδιο καημό για τα ένσημα και τη σύνταξη, οι πρώτοι με το μπαστούνι και οι δεύτεροι κοιτάζωντας φωτογραφίες παππούδων που πήραν σύνταξη.Η ευρώπη αυξάνει τα όρια, αλλά εκεί δεν "παγώνουν" οι μισθοί ούτε κόβονται τα επιδόματα.Ποιά εξομοίωση λοιπόν?Ποιά χαρά της δημιουργίας?Σήμερα όλοι καταλήγουν να βλασφημούν εκείνο το καλοκαίρι που εντάχθηκαν στην επαγγελματική πραγματικότητα και έκτοτε δεν εργάζονται για να ζουν αλλά ζουν για να εργάζονται...