2009 πληγές στην εμπόλεμη ζώνη...

Πόλεμος...Τόσο απλή λέξη,τόσο εύκολη στην άρθρωση,τόση φυσική μιας και η δική μας γενιά δεν ξέρει την σημασία της σε απόσταση αναπνοής και εύχομαι να μην την μάθει ποτέ...Δεν χαίρομαι όμως για το γεγονός, δεν καθησυχάζομαι, όταν βλέπω στις ειδήσεις μικρότερα παιδιά νεκρά, μανάδες να οδύρονται, πατεράδες με πλακάτ στα χέρια γεμάτους φανατισμό...Νομίζω ούτε εσείς...Οι εικόνες είναι σπαρακτικές αλλά και αληθινές-η αλήθεια τους είναι σκληρή-αλλά τις προτιμώ, γιατί ο πόλεμος έτσι είναι...Ο πόλεμος δεν είναι εθνικό φρόνημα, δεν είναι πράξη ηρωισμού, δεν είναι κάτι το φυσικό όπως διδάσκεται στα μέρη αυτά εκεί κάτω!Ο πόλεμος δεν είναι γενναία στάση ζωής όπως προωθείται τόσα χρόνια εκεί κάτω...Ο πόλεμος δεν είναι μια πλύση εγκεφάλου που επί έτη συσσωρεύεται και ξεσπά...Αν τα παραπάνω δεν ισχύουν τότε το κορίτσι της παρακάτω εικόνας "θυσιάστηκε" για την πατρίδα του από έναν "αγνό" δήμιο ο οποίος έχει μεγάλη τιμή να εκτελέι το "λειτούργημά" του...Αν ακόμη ο μύθος του ΟΗΕ είναι όντως αλήθεια...Αν ο Ομπάμα, ως πλανητάρχης-τον οποίο ομολογώ εμπιστεύτηκα-, θα αλλάξει τον κόσμο...Αν η Ε.Ε, ως γνήσια "αφετηρία" της προόδου και της εξέλιξης, κάνει για άλλη μια φορά το "ιεραποστολικό" της έργο...Γιατί δεν γίνεται κάτι πριν τα ΜΜΕ κάνουν τον μακάβριο απολογισμό?...Γιατί δεν θρηνούμε απο τώρα για τους εκατοντάδες νεκρούς?...Γιατί δεν επεμβαίνει κάποιος άμεσα?...Διότι είναι δύσκολο να αφήνεις σημφέροντα-πολιτικά και οικονομικά-στο "πάγκο" για τα Ιδανικά σου(αν τα έχεις)...Διότι τα όπλα εν τέλει δεν κρύβονται μόνο μέσα στα χακί ρούχα αλλά και στα γκρι και στα μαύρα με επωνυμία Armani.